Oysa her çizdiğim evde ikimizin yaşadığını hayal ederdim. evimizin bir göl ya da deniz kıyısında olduğunu tabi. Iki başlı bir yalnızlık değilde iki başlı bir mutluluk talep ederdim gelecekten sürekli. Beklentilerim büyüktü hayattan, hem aşık hem mutlu olacaktım. hemde seninle... olmadı, olamadık. OysA umut bende sonsuzlukla eşdeğer bir kavramdı. Gün gelir ben biterdim, ama umut asla bitmezdi. Kendime bile yabancılaşmam işte böyle başladı, seninle. Eski çağ ve fikirleri, yeni çağ ve hissettikleri çelişkisi . Gitmek şimdi bir gitarın teline dokunmak kadar kolay, bir kağıt kesiği gibi gizli bir acı. Bizim ilişkimiz büyük bir dikkatsizlikti. Çarpıştık ve her çarpışmanın sanki aşkla sonuçlanması gerekirmişçesine gibi tehlikeli bir fikre kapıldık. Oysa biz çatışıktık. Bunu farketmemiz biraz zaman alsada bilincindeydik, çarpışık bir ilişkiydik. O kadar bilinçli olmama rağmen şimdi neden cümlelerim eksik o zaman. bilmiyorum. Hala duyduğum tek ses senin tınıların, sessizliğin bile senin tonundan olunca güzel. .Ve en güzel koku teninin kokusu iken yanlışlık nerde olabilir diye soruyorum kendime ve aldığım cevap : eğer doğru olsaydık tenimin tuzu karışırdı teninin tuzuna ve dudaklarımda kalan bu tad, yanaklarımdan süzülen yaşların değil, senin tuzun olurdu...
Ama olmadı, olamadık. Yazımı tamamladım. Ama seni, beni veya bizi değil...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder