Içimden geçti, hissettin mi...

Bu günlerde fazla romantiğim diye söze başlamak isterdim. Ama değilim. herzamanki kadar bile değilim. çok hayalperest oluşum çocukluğun getirdhiği bir heyecan değildi kalbimde. daha farklı daha renkli ve sıradanlıktan uzak bir dünyam vardı. gerçeklerin ötesinde. ve ben ölene kadar durmalıydı, bu benim emelimdi. Şuan flu olan  kasabam kaldı ya çerçevenin içimde hani, eskiden bahçemdeki çiçeklerimin yaprak sayılarına kadar net, belirgin ve silinmeyecek kadar istediğim belli bir dünyam vardı işte. Sanırım yine sıkıntılar kahramanşarda. Ben kendimden sıkıldım. Neden sen de benden sıkılmayı denemiyorsun. Bazen yalnızlığımın çaresizliğini özlüyorum. Ama insan yalnız değilse onun çaresizliği daha çok yakıyormuş canını. Anlamlamdıramadığım bir hayatı yaşıyorum. Bu ben değilmişim de eğer arzularımın peşinden koşmassam nelerle karşılaşacağımı gösteren bir sülietim gibi. Geleceğin habercisi bir yansımam gibi işte . Ve ben bir anda uyanıp" vay be !, demek bunları yaparsam bunları yaşayacakmışım ha, hiç tahmin edemezdim" deyip o zamanlar pek de cazip gelmeyen ama asıl mutluluğun yolu olan bir takım seçenekleri düşünme zamanım olsaydı, bunu yaratabilseydim kendime keşke. Hoş zaten kendim için ne yaptım ki dersem, bulamam. O zaman kime ne diye bu sitem. Salaklığımı çekiyorum , cezamı. Şimdi bu yaptığım ne, bu yazı niye bilemiyorum . sadece uzun zamandır burdan uzak kaldığımı ve defterlerime fazla yüklendiğimi anladım. Velasılkelam içimden geldi, söyledim. Hey büyüdüm ben. Hemde tahmin edilenden daha hızlı, daha fazla ve daha sancılı. Son olarak yalnızlık yanlışlıktır. Bekle beni Şarköy...