Bugün bütün ünlemler benden. Kafama kaya parçaları düşüyor sanki. Öyle yorgunum ki, öyle alışığım ki artık bütün tersliklere, düzlükler hayali kahraman gibi imkansız ötesinde beni izliyor gibi. Sizin hiç kırılırken ya da üzülürken tepki veremeyecek kadar nasırlaştığınız duygusunu yaşadınız mı? Ne kadar aşk ne kadar umut varsa o kadar üzülür insan kırılırsa ya da kızdırılırsa ya hani. Heh bende o duygu yerine alışkanlığı aldı ve tepkisizliklerin içinde kaldım. Ben, Çağla. Konuştuğum herşey hava boşluğunda kayboluğ gidiyor sanki, ki çok değerlidir benim kelimelerim. Herkese açmam ben sözlüğümü, özeldir, özenlidir. İnce elenip sık dokunmuş en özel en ince kelimeler dizilidir ve en güzel insanlara sarfedilir. Sayfalarımın sonlarına geldiğini hissediyorum. Kötüleşiyorum çünkü, aksileşiyorum, kararıyor tüm renklerim. Ve sözcüklerim. Ah bir kelimeme binlerce anlam yüklediğim ve sana seslendiğim o kelimelerim... Renksizim... Senin hatalarınla birbirine karışan milyonlarca o güzel kelimelerden ağız dolusu küfürler üretiyor şimdi kalemim, binlerce isyan... Ve defterim kirleniyor işte, kirletiyoruz el birliğiyle. Benim kıyamadığım, kalmadı kalbimde bir yer kırmadığın... Oysa seni sevmek her güne yeni umutlarla uyanmaktı, kıyameti bekleyen bir günahkarın yanarken güneşi gördüğü için sevinmesiydi. Duymayan birinin şarkı bestelemesi, görmeyen birinin en güzel rengi gibiydin... Her saniye büyüyen bir özlemdi varlığın da yokluğunda. Ama acıydı işte. Sana her defasında bu sefer olur mu dediğim de her doğumdan sonra çocuğu ölen annenin, bu sefer ya yaşarsa ümidiydi. Hem acı hem umut dolu...
İlişkimiz solunum yetmezliğine yakalandı sanırım. Nefes alamıyoruz... Ben ki oksijen patlaması yaşayabilirdim bir dönem. Tanrım, sitem etmeye bile gücüm yok. Boğazımda bir el, senin elin sanki... Boğazında bir el benim elim sanki...
Şimdi itinayla ördüğüm duvarları paldır küldür yıkmanı bekleyeceğim. Ama bilirim kıyamazsın... Ellerim acıdı, kalbim acıdı, gözlerim kanadı... Her taşı koyduğumda kendime lanetler yağdı ben tarafımdan. Bu son diyerek kırdığın her an için bir taş koydum işte... Farketmedin ama bak boyumu aştı. Artık seni göremiyorum. Göremiyorum ki artık yardımcı olayım sana, yeniden inanmak için bize.
Herkesten farklı olamıyorsan, herkes gibi biri olmalısın. Herkes kadar mutlu, herkes kadar aşık, herkes kadar düşünceli.
Ama ben o değilim... Ve üzgünüm, olamam. Ben bir hayal kahramanı arıyorum, ve o masalın prensesi olmak tek hayalim...
