Mucizem ol, gökkuşağınla gel

 Aramızdaki uçurum çığlıklarımı duyamayacağın kadar açıldı  mı? Dur   tahmin edeyim, yine ben abartıyor, ben kuruyorum. Hem herkes aynı hatayı yapıyor olamaz değil mi, yani sorun bende. Oysa gözlerimin baktığı yerde bitiverirdin. Sen süprizlerin , güzelliklerin diğer adıydın. Gözlerim sadece bakmaz, görür seni bir de gülerdi. Şimdi ürettikleri tek şey hüzün, gözyaşı. Kahramanlar hiç ölür mü, sen benim kahramanımdın . Oysa şimdi ağır yaralısın. Ve ben seni iyileştirebilecek materyale, hayale, umuda ve en önemlisi de güce sahip değilim. Ben , şimdi ne desem havada kalacak. Biz zaten hiç rayına oturmadık ki. Yaşadığım kocaman bir hayalkırıklığı, bu satırlar sana dair olacaktı ve ben görecektim he, bu imkansızın da ötesindeydi. Bak şimdi imkansızı yaşatıyorsun bana. Mucizelere inanır mısın? sen beni inandırdın. Bugün bunları hissetmem, kalbimin konuşma hakkını beynime devretmesi, gözlerimin  olmadığın yerlere bakması, yokluğunu araması, varlığının ve hatıralarının kalbimi acıtması, nefesimin senin ciğerlerine ait olmadığımı düşünmem , ellerimin boyu ellerine uymayışı ve bunun gibi renk uyumu sorunlarımız.. Seçtiğim yerdeydin şimdiyse ittiğim yerdesin. Yine de gelir misin? hissettirebilir misin bana beyazın saflığını, netliğini, kırmızını  aşkını.Bu yaşattığın  siyahlar bana pek yakışmadı. beyazlaşmamız zaman alacaksa eğer sen yine de mucizem ol, gökkuşağınla gel.