#Hayat Dersi#

Sarı sayfalarımın kıvrık ve yırtık köşeleri gibisin. Bir türlü düzelmeyen, doğrulamayan. Küçük bir buruşukluk ama can sıkıcı, düzen bozucu işte. Eskiden ilkokul öğretmenim hep uyarırdı beni bu yüzden. Sayfamdaki kenar kıvrıklarından kurtulmamı ve ancak böyle yüksek not alacağımı söylerdi. Bunun bir hayat dersi olduğunu nerden bilebilirdim ki.
Oysa sana bakmak binlerce kez izlediğim bir filmi aynı hevesle aynı merakla izlemek gibiydi. Sana aşık olmak bütün ezberleri bozmak gibiydi. Biliyor musun zamanla düzensizliği bile sevebileceğime inanmıştım, alışmaya çalışacak ve senin için başaracaktım. Ama her yorgunlukta kabuk bağlayan yaralarımın varlığını unutup , onları zorladığımı farkedememişim.
Bizimkisi başlarda çocukça bir oyun gibiydi. Çok eğlendiğimiz ve istediğimize bürünebildiğimiz büyük pembe bir mutluluk. İki aşığı seçtik kendimize rol model olarak. Başarabiliriz sandık ve eski türk filmlerinin griliğinde kendimizi başarılı sayabilecek kadar kaptırdık bu işe. Zamanla kendi kimliğimizi ve büyüdüğümüzü unutarak, her çatışmada yara aldığımızı saklayıp, bu oyunun savaş bölümlerini de geçmeye çalışıp, seviye atladığımızı düşünerek..
Düşerek, sayısız kere ve ağır.
Nasıl anlatılır ki bu duygu kavga ve aşkın birleşimi. Seni her öptüğümde ağzım burnum kan içinde kalacak gibi işte. Acı çekeceğimi bile bile koşmak sana doğru. Ama burada nasırlaşmak kavramı giriyor devreye ve ben bunu hiç hesaba katmamıştım.
Nasırlaştı acıyan yerlerim ve nasırlaştı sana koşmamı sağlayan duygularım.
Şimdi ne koşacak o yüce duygunun taşkınlığı, ne acıyı hissedecek o yaralar kaldı.
Düşündükçe düştüm, düştükçe düşsüzleştim.
Gerçekçi sıkıcı oldum ve yaşlandım.
Yaş-landım gülebilecek hatıralarımda.
Şimdi seni nereye koysam oradan bana bakıyorsun;
Ve ben bakışlarına dayanamıyorum.
O yüzden arkamı dönüyorsam sana, kızma bana.
Bunu ikimiz için yapıyorum. Kötü polisi oynamayı bizim için ben göze alıyorum. Kaçmıyor aksine üstüne gidiyorum savaşın.
Korkusuz ve gözü kara bir şekilde...