Ellerim aşk kokuyordu...
Ellerim sen kokuyordu.
Bir nefes çekiyorum en derinden
içime 'İlk'ten bir huzur doluyordu.
||Biz varoldukça hayallerime ay doğuyordu||
Ama bir hastalık 'çağ'ı çalıyor kapımı;
Kim o demeden açıyorum birden,
Hazırlıksız yakalanıyorum,
Kim olduğunu bilmeden..
Göz deliğinden bakıyor gözlerim ve
Boğazıma düğümleniveryor neşeli nağmelerim
Kökünden çekiliyor kanım,
Kanım sert, kanım kırmızı
Kulaklarımda nisanın fısıltısı
Gözlerim hayatın kör talihine kapalı,
Bir tad var dilimde ,
Hani çocukluğumdan beri özlediğim,
Arayıpta bulamadığım sanki.
Bir damla var kirpiğimde,
Nerden çıktığını anlayamadığım bir hüzün bulutu temsili gibi
Yıkıcı, boğucu, bunaltıcı...
Bıktırıcı, yıldırıcı...
Ellerimle dağıtamadığım bir sis var kapımın arkasında,
Burası benim cennetim diyorum, işte cennet burda
Ama sis öyle çok ve yoğun ki;
Her yer flu, her yer gri..
Çığlık gibi, ayaz gibi, kötü, pis, karamsar...
Ellerim onu yok edemeyecek kadar küçük
Hırçınlığıyla başedemeyecek kadar narin...
Ellerim...
Oysa onlar benim aşkla beslediğimdi,
Senle beslediğimdi...
Seni severek narinleşti ,
Sana dokunarak sakinleşirdi...
Ellerim...
Onlar kendimi kurtarmaya yetmezdi,
Battığım herneyse, ellerim çıkmama yardım edemeyecekti...
Ellerim içinde bulunduğum simsiyah defterin beyaz kalan tek yeriydi...
Ellerim sendeydi,ellerim sendi...
Ellerim sen kokardi,
Ellerim ellerindi...
Çağla BOZKIR...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder